Bobo Stenson
Bobo Stenson od wczesnych lat 60-tych zdefiniował znaczenie współczesnej gry na pianinie w Szwecji.
Na początku swej kariery muzycznej towarzyszył muzykom amerykańskim, takim jak Sonny Rollins, Stan Getz and Gary Burton, pracował blisko z Donem Cherry od początku jego pobytu w Skandynawii, był członkiem George Russell’s Nordic Orchestra, jak również grał z tamtejszymi gigantami takimi jak (ciągle mało znanym) Bentem Rosengrenem oraz był od początku częścią ECM Story.
Pierwszy raz nagrywał dla ECM w kwietniu 1971 r. album Sart (ECM 1015) z Janem Garbarkiem, Terje Rypdalem, Arildem Andersenem oraz Jonem Christensen.
W kolejnych miesiącach został nagrany album Underwear (ECM1012) – jego trio. Był to z pewnością jeden z pierwszych europejskich trio fortepianowych, które może być uważane za europejską odpowiedź na rozwój w po-bilevansowym stylu gry.
Stenson oczywiście zauważał mieszankę liryzmu i abstrakcji, która przepełniała wczesne tria Chicka Corea oraz Keitha Jarreta. Mimo wpływu wykształcił jednocześnie swój własny styl, a jego współpraca z perkusistą Christensenem była niebywała.
Christensen oraz pianista kontynuowali swą twórczą współpracę w połowie lat 70-tych w popularnym kwartecie Jan Garbarek-Bobo Stenson Quartet (zgarniając rok po roku nagrody jazzowe). Dorobkiem tej współpracy były albumy Witchi-Tai-To oraz Dansere.
W pięciogwiazdkowych recenzjach Witchi-Tai-To, Down Beat zasugerował, iż solowe fragmenty Stensona były „bardziej świadome melodycznie, niż McCoya Tynera” oraz chwalił grupę za sposób w jaki wznieca wspaniały ogień łącząc ostre brzmienie klasycznych tradycji.
Zauważa, iż Stenson jest muzykiem spoglądającym w przyszłość, a jednocześnie świadomym historii jazzu.
Późne lata 70-te oraz wczesne 80-te przyniosły przede wszystkim koncentrację na rozwoju jego szwedzkich projektów, szczególnie we współpracy z zespołem Rena Rama (wspólnie z Lennart Aberg oraz Palle Danielsson – a także w późniejszym wcieleniu grupy z Andresem Jorminem), którego dyskografia obejmuje album wydany przez ECM /Japo – Landscapes.
W 1988 roku dołączył do Charles Lloyd Quartet nagrywając z nimi cztery albumy dla ECM: Fish Out Of Water, Notes From Big Sur, The Call oraz All my Relations. Na pierwszym z tych albumów Jon Christensen grał na perkusji, basista Anders Jormin na pozostałych trzech.
W latach 90-tych występował regularnie ze znanym polskim trębaczem Tomaszem Stańko oraz uczestniczył w wielu międzynarodowych projektach i festiwalach.
W 2006 roku w Wiedniu został przedstawiony do European Jazz Prize 2006. To ważne wyróżnienie przyznane również w ramach Hans Koller Preis 2006.
Ostatnią płytą pod jego własnym nazwiskiem jest Goodbye, razem z Paulem Motianem oraz Andersem Jorminem.
W poprzednich latach nagrywał również ze szwedzko-norweskim Parish oraz z saksofonistą Martinem Speake.